Искрено писмо за тоа што навистина значи мајчинството!

Дали навистина зад сите идилични семејни фотографии на социјалните мрежи се крие онаа среќа што се прикажува? Дали навистина тие мајки се супер мајки и постигнуваат сè, или тоа е само една извртена слика за нивните следбеници?

Зошто никогаш не може да пронајдеме профил на Инстаграм што реално ги прикажува ситуациите во домот, кога децата се раздразливи, кога целата куќа е превртена наопаку, кога децата за вечера јадат бисквити и млеко наместо сите оние „фенси“ оброци што ги правиме кога имаме време.

За сите овие работи, брутално искрено писмо напиша Кејт Дајсон, мајка на три деца. По непреспиена ноќ, таа сподели фотографија од неа под која на кратко ја опиша реалната слика на мајчинството, а целиот текст го читате во продолжение. Многу често, слични текстови таа објавува на нејзиниот блог The Motherload кој го отворила откако почувствувала потреба да ги сподели чувствата со други мајки. 

-Ова е мајчинството. Вака изгледа будењето четири пати во ноќта. Вака изгледа излегувањето на првите заби. Ова е тело кое боли. Ова е психичко заситување од семејството. Ова е расправија со петгодишната ќерка за тоа кои чорапи ќе ги носи денеска на излет. Ова е вежбање на текст за училишна претстава на најстарото дете одново и одново. Ова е грижа дали опремата за физичко е подготвена, униформата испеглана, чевлите таму каде што треба да бидат, а не во дворот како вчера.

Ова се мачките кои ми се „мотаат“ околу нозете барајќи храна, уште пред да ги измијам забите. Ова е потреба да одам до тоалет без публика. Ова е очајничка потреба за кафе. Ова е организација на појадок и барање за лажичка што ја нема, исто така и за намаз што го нема. Ова е бебе што се покакало по цел кревет. Ова е потреба да се легне за да се намали чувството на паника, а не можеш тоа да го направиш бидејќи креветот се суши.

Ова е лежење будна во текот на ноќта за да добиеш неколку мигови само за себе и своите мисли. Ова е трчање на пат кон училиштето да се стигне навреме за да го видиш лицето на учителот кој секогаш вели: Повторно последни!

Ова е бакнеж во лицата на моите девојчиња велејќи им: Многу ми е жал, многу ве сакам, имајте убав ден.

 

 

 

View this post on Instagram

There have been a couple of ‘cupboard screams’ - you know, lock yourself in and have a good sob/scream to let the stress out (my favourite place is the pantry because then I can stuff my gob straight after) - but OH MY GOD I’m a mum of three and there are times when I cannot believe my luck. Look at their little faces! After almost giving up on the hope of a third I cannot tell you how adored he is, and how it feels like he has always been here. There is something very special about the third baby, another level of love. And for me, the most healing baby - he’s so happy and chilled out and ‘easy’ (for want of a better word). I mean sure, yesterday was a bit testing when he girls were fighting downstairs and I was cleaning up the poonami from hell (shoulders to feet, the whole shebang) but there are more moments where my heart bursts and I know how unbelievably lucky I am. Happy Sunday #motherhood #thesethree #love

A post shared by K A T E D Y S O N (@mrs_kate_dyson) onApr 7, 2019 at 1:41am PDT

Ова е доаѓањето дома откако ги оставив на училиште за да го досредам креветот. Ова е монотонијата на мајката која останува дома со своите деца. Ова е праќање порака на мажот да дојде дома веднаш после работа, бидејќи сте на работ на нервите.

Ова е средување на сите домашни работи откако ќе сфатите дека вие сте единствените што тоа ќе го прават. Ова е гледање во лице на бебето што плаче бидејќи не сфаќа зошто мајка му е толку тажна. Ова е тежината која расте во вашето грло сè додека не помине нападот на паника. Ова е потреба за одмор, долг одмор кој знаете дека никогаш нема да го имате. Ова е мислата дали да легнете бидејќи кога ќе станете ќе имате двојно повеќе работа. Ова е седење во другата соба за да побегнете од самите себе и сфаќање дека не можете да им побегнете на мислите.

 

 

 

View this post on Instagram

DISCLAIMER: THIS IS NOT WHAT I REALLY LOOK LIKE. Well, I mean it’s me, but it’s deliberately close up, deliberately taken facing into the light and deliberately filtered. Kids were in the back fighting over a Barbie at the time too, and this was the 13th picture of 15 that I shot while Matt paid for the petrol and grabbed a coffee for the journey. (Don’t panic; Ted was fast asleep in the back there, he loves a car journey) Here I am, giving my best ‘smeyes’ to the camera, but instead I was shitting it. I had clammy hands, was getting a sweat under my Spanx pants and my heart was audible from twenty paces. Why? I was jumping out of the Mum-zone, the nest I’d created since having Ted and putting on my work hat to take part in a filmed podcast and interview about starting The Motherload and my experience with the old black dog. In these early weeks and months after having a baby, i get The Fear. The Fear that I’m not interesting enough, not together enough, not ‘with it’. The fear that my words won’t come out, that nothing I say will make sense, that I’ll look like an idiot and the people around me will be looking at me thinking “Christ, she’s a mess. What were we thinking?”. The reality was that my brain did freeze a couple of times, anxiety tapped me on the shoulder and I talked WAY too much I think (or maybe, of course, that’s the weird paranoia of imposter syndrome, isn’t it?) but I got through it and at the end I figured it was nice to be asked, and everyone I met was lovely and professional. Sometimes you have to just push yourself through that uncomfortable shit to get to the ‘I got through it, and it was alright’. It was nice to get dressed up, talk about the achievements of The Motherload and wear enough slap to stock an entire Superdrug - but I’m glad to be back cuddling my babies, back in my nest, back to the mum-zone for now. Will let you know when the podcast is available, natch. (Check out Maggie’s pre-fight cheeky face in the back!)

A post shared by K A T E D Y S O N (@mrs_kate_dyson) onMar 24, 2019 at 1:59pm PDT

Ова е сознавање дека денот ќе трае барем уште десет часа. Ова е постојан страв дека постпородилната депресија повторно ќе се врати. Ова е длабок здив. Ова е смирување на нападот на паника. Ова е пуштање музика додека бебето спие и додека се надеваш дека утре ќе биде подобро. Ова е кога повторно ќе се кренеш и ќе продолжиш понатаму со сè.

Ова е мајчинство.

Инфо: Elle.rs